Þetta er það sem ég vildi sagt hafa

Afi minn

20. sept. 1916 -  27. jún. 2009

Afi minn hét Gestur Guðmundsson, fæddur og uppalinn í Sunnuhlíð í Austur-Húnavatnssýslu. Byggði hann í raun upp tvær jarðir. Jörðina Sunnuhlíð í Vatnsdal og jörðina Kornsá í Vatnsdal. Vílaði hann sér aldrei fyrir verkum, hörkuduglegur spekingur sem hafði bein í nefinu. Var hann hávaxinn, með mikið hár, snyrtilegur með skarpa andlitsdrætti.

Þar sem ég á bara föður að nafninu til þá var og er Afi minn mér mikil fyrirmynd. Afi gerði allt sem hann gat til að styðja við bakið á móður minni. Skildi hún við föður minn þegar ég var eins og hálfs og bræður mínir 10 og 12 ára.

Fórum við mamma oft einar í ferðir í sveitina þegar strákarnir voru orðinir nógu gamlir til að vera einir heima. Það tekur um tvær klukkustundir að keyra þanngað frá Akureyri. Á þessum tíma þá náðist ekki útvarp uppá heiðum, því bað mamma mig um að æfa mig fyrir öskudaginn, sem ég gerði. Söng látlaus. Svo þegar keyrt var inn dalinn var farið í keppni hvor sæi fyrst Afabæ (Kornsá).

Er Kornsá tvíbýli, bjó Afi í sinni íbúð og hinum megin býr Biggi frændi og fjölskylda hans. Afi gaf mér gimbur í skírnargjöf. Var hún alltaf tvílembd og snarbrjáluð, stangaði alla sem komu nálægt henni. Hét hún Stjarna. Því mér fannst hún svo mikil stjarna að verja lömbin sín svona.

Afi var alltaf tilbúin að spila við mig. Fannst honum lang skemmtilegast að spila Manna og var harður í horn að taka. Manni var sko ekki leyft að vinna.

Fannst Afa líka skemmtilegt í körfubolta. Kastaði hann svokölluðu Afaskoti, þ.e. þú beygir þig í hjánum sveiflar boltanum niður og í uppsveiflunni sleppiru boltanum. Hann hitti alltaf.

Einn veturinn þegar ég var lítil fórum við Afi í göngutúr niður að Vatnsdalsánni. Ég var svo vel dúðuð að ég heyrði varla neitt, enda höfðum við ekkert að tala, bara njóta samverunar. Þegar við vorum komin niður að ánni segir Afi, að mér finnst: “eigum við að kíkja eftir munkasporum?”  og labbar meðfram ánni. Fannst mér þetta stór-undarlegt og hélt að hann Afi minn væri að verða eitthvað klikkaður og elti hann bara. Svo þegar við komum aftur heim í bæ spurði ég mömmu: “mamma, eru munkar niður við ánna? Afi sagði mér að leita eftir munkasporum.” Ég hafði aldrei heyrt mömmu hlæja svona mikið. Við vorum víst að leita að minkasporum.

Fyrir ofan veg er fallegasti foss sem ég veit um. Kornsáfoss. Þar eru dásamlegir steinar, hylir sem hægt er að synda og vaða í. Við hlið Fossins  er yndislegt að fara í lautartúra og leggja sig . Maður heyrir ekkert í umferð vegna Fossins og vindurinn nær ekki til manns. Fórum við oft í göngutúr upp að Fossinum. Þegar ég hugsa útí það þá töluðum við Afi ekkert mikið saman, við áttum þögnina saman sem var svo notaleg.

 Ári eftir að ég fékk bílpróf bað Afi mig um að skjótast með sig á Blönduós til þess að fara í bankann og kaupa nýja skyrtu. Mömmu var ekki alveg sama, þar sem það var verið að gera við veginn í dalnum. En Afi bað hana vinsamlegast um að skipta sér ekki af, við værum að fara í kaupstaðarferð. Fórum við Afi í bankann og í kaupfélagið þar sem við völdum saman nýja skyrtu og svo versluðum við eitthvað gotterí til að hafa með spilunum um kvöldið. Notaði Afi aldrei þessa skyrtu nema einu sinni.

Fórum við oft í veiði í Refskegg sem er vatn upp á heiði. Veitt var í net og með stöngum. Var veiðin steikt uppúr smjöri á haldlausri eldgamallai pönnu, besti matur sem ég veit um.

Sumarið sem ég var nýbúin að krækja í kærastan minn fórum við saman í sveitina. Fórum við með Afa í göngutúr, ræddum daginn og veginn. Þega við komum inn dró Afi mig til hliðar og spurði: “er hann ekki góður drengur?” Ég svaraði því játandi og þá sagði hann “mér lýst afskaplega vel á mannsefni þitt.” Yljaði það mér að Afi væri sáttur með strákinn sem ég var og er svo hrifin af.

Átti Afi minn kartöflugarð sem hann hlúði að með mikilli natni. Hjálpaði ég honum að vökva þegar ég gat. Eitt árið bað hann mig um að koma með stunguspaða til að taka upp njóla. Lofaði ég því. En það varð aldrei af því, því ég kom ekkert meir það sumarið. Afi minn dó árið eftir. Er ég enn með mikið samviskubit yfir því að hafa ekki fundið tíma til að fara með stunguspaða og stinga upp þessa njóladruslur.

Þegar Afi minn dó, tók það rosalega á. Afi hafði aldrei farið á sjúkrahús alla sína ævi, endaði sínar síðustu vikur þar. Ég var nýflutt til Danmerkur. Ég flaug heim til að vera viðstödd jarðarförina. Fékk ég að vera ein í smástund með Afa mínum í kapellunni og tók þá eftir að Afi hafði verið færður í skyrtuna sem við versluðum saman í kaupfélaginu á Blönduósi. Hans fyrsta og síðasta skipti í skyrtunni. Kom mér það svo á óvart að mamma hefði munað eftir þessu.

Hvílir Afi minn hjá Ömmu minni í kirkjugarðinum hjá Þingeyrarkirkju. En dó hún ári áður en ég fæðist svo ég kynntist henni aldrei.

Afi minn var svo stór partur af lífi mínu. Hann kenndi mér að bera virðingu fyrir náttúrunni og dýrunum og vera til staðar þegar fólk þarfnast mín. 

Að breyta um eftirnafn

Nú eru að verða liðnir 3 mánuðir síðan ég sótti um að breyta um eftirnafn. Eftir að hafa fengið heyra hræðsluáróður um að þessi nafnbreyting gæti tekið allt frá þremur mánuðum að hálfu ári, ákvað ég að kýla á það 9 dögum fyrir afmælið mitt.
Það var föstudagur sem ég ákvað að taka lyftuna upp til þjóðskrár og breyta um nafn. Daman sem tók á móti umsókninni minni benti mér á að vegna framkvæmda og flutnings gæti þetta tekið lengri tíma en ella.
Ég hugsaði með mér að það væri nú í lagi og vonaði að þetta yrði klárt áður en skólinn byrjaði um haustið. Hún sagði mér líka að ég myndi annað hvort fá bréf í pósti eða tölvupóst sem myndi tilkynna mér nafnbreytinguna.

Hvad hedder du på efternavn? 

Fimm dögum síðar eða þremur virkum dögum síðar fékk ég tölvupóst um það að nafnbreytingin hefði tekið gildi.

15. maí 2013 var ég orðin Kristín Guðrúnardóttir.  

Tók þá við það glataðasta ferli sem ég hef á ævi minni þurft að standa í. Það var auðveldara að skrá mig í bæjarfélag í Danmörku og úr því aftur, heldur en þetta.
Í rúmlegar þrjár vikur hafði ég engin skilríki sem sýndu fram á að ég væri ég.
Ég þurfti að sækja um ný kort í bankanum, ökuskírteini og passa.

Rúmlega þrjár vikur fóru í að bíða eftir ökuskírteininu mínu. Ég þurfti að láta taka nýja mynd af mér fyrir skírteinið en við vitum jú öll, að með nýju nafni breytist útlitið.
Það besta þykir mér þó í öllu þessu ferli að það tekur einungis viku að fá nýtt bankakort. Ég gat ekki náð í það því ég hafði engin skilríki til að sanna fyrir bankanum að ég væri ég. 

Því framdi ég lögbrot í þrjár vikur og notaði gamla kortið mitt með röngu eftirnafni.

Mér þykir mjög skrýtið að það taki einungis viku að fá nýtt bankakort en þrjár vikur að fá nýtt ökuskírteini.

Á þessum tíma voru prófin í gangi í skólanum og þurfti ég að mæta með pappírssnifsi sem átti að tákna ökuskírteini og gamla kortið mitt til að reyna að sanna að ég væri ég til að ég mætti taka prófið. Var það mjög súrrealísk upplifun.

Var þetta sennilega fyrsta og síðasta skipti sem ég berst fyrir því að fá að taka tölfræðipróf.

Tók þetta ferli, frá því að ég tók lyftuna og þar til ég fékk ökuskírteinið í hendurnar um 4. vikur. Þetta tekur ekki lengri tíma en það, þegar allt gengur upp.

Ákvað ég að breyta um nafn til þess að heiðra móður mína. Hún hefur alltaf staðið við bakið á mér sama hvað ég hef tekið mér fyrir hendur. Hún er réttsýn, vekur mig til umhugsunar og er hjálpsöm þegar eitthvað bjátar á. Mamma mín er ein sterkasta kona sem ég veit um og því tók ég þá ákvörðun að kenna mig við hana.

Þrátt fyrir þessa ákvörðun, að kenna mig við móðir mína þá vil ég nefna það að pabbi minn verður ALLTAF pabbi minn. 

Nú skemmti ég mér konunglega við að hlusta á fólk leiðrétta sjálft sig þegar það kallar á mig.
"Kristín Einarsdóttir, NEI, ég meina Kristín Guðrúnardóttir". 

Verum þakklát fyrir það sem við höfum og sýnum að við kunnum gott að meta.

Kristín Guðrúnardóttir  

 

Hamagangur og hópefli

Í mánuðinum sem leið átti yndislega móðir mín afmæli. Þar sem þetta var stór afmæli ákvað hún að bjóða systkinum sínum og afkomendum þeirra í gott partý. Míní ættarmót. Til að gera langa og stórskemmtilega sögu stutta þá var ég sett í það að vera leikjastjóri. 

Ég eyddi mörgum dögum í að finna skemmtilega leiki til að hrista fólk saman.

Mig langaði því að deila með ykkur leikjunum, það er að segja frá þeim leikjum sem flestir höfðu ekki tekið þátt í áður eða eru með smá tvisti.

Við vorum þónokkuð mörg og því fannst mér tilvalið í að skipta í lið og til að gera það enn skemmtilegra byrjuðu herlegheitin á þessum leik. 

 

Leikur:

 1. Blöðruleikur. Myndar liðin. Jafnmargar blöðrur og leikmenn eru margir. Blöðrurnar eru þó í mismunandi litum því hver litur myndar lið. (Þau voru um 30 sem tóku þátt og því var ég með 6 liti/lið og voru því 5 í hverju liði). Blása svo allir upp blöðruna sína, fá spotta og binda blöðruna við annan hvorn ökklann á sér. Leikjastjóri er því næst búinn að afmarka svæði sem allir þátttakendur fara á. Byrjar svo hamagangurinn þar sem allir eiga areyna að sprengja blöðru hjá öðru liði. Það lið sem endar með ósprungna blöðru fær stig. Þeir sem eru með sprungna blöðru fara útaf vellinum og völlurinn minnkar jafnt og þétt.

Þarna er hópurinn búin að skiptast í lið og haldast liðin út leikina, safna þau saman stigum.  

 

2. Stafarugl. Fór ég í Fimbulfamb spilið mitt (spil sem inniheldur mörg gömul íslensk orð. Hægt er að finna orð allstaðar). Fann orð sem hentaði, sem var ekki of erfitt að stafa eða að átta sig á. Skrifaði ég stafina á blöð, klippti niður og setti í mismunandi dollur. (Ég setti hvern staf ofan í sína dollu til að það yrði aðeins meiri hamagangur, en sniðugt væri að setja allt orðið ofan í eina dollu og eina dollu fyrir hvert lið). Stóðu svo liðin í hæfilegri fjarlægð og þurfti að hlaupa á milli dollna og sækja stafi.

Það lið sem var fyrst að stafa orðið rétt, fékk stig. Það lið sem gat sagt hvað orðið þýddi fékk bónusstig.

 

3. Sykurpúðar og spaghetti. Byggingarleikur og mikill hópeflisleikur því allir þurfa að vera sammála. Ég var búin að útbúa poka sem inniheldur hæfilegt magn af sykurpúðum og (ósoðnu) spaghetti. Fékk hvert lið fyrir sig einn poka. Fengu þau 2 mín. til að ákveða hvernig ætti að byggja húsið, 5 mín. til að byggja húsið og þurfti svo húsið að geta 

staðið óstutt í 1 mín.

Taka skal fram að það þurfi að sjást í spaghetti á milli hæða til að hæðin teljist til stiga. 

Taldar eru þar næst hæðirnar og fæst stig fyrir hverja. Öll lið sem eiga hús sem stendur eitt og óstutt í 1 mín. fá stig. 

 

4. Púsl og skattejagt(fjársjóðsleit). Áður en leikirnir hófust var ég búin að fela dollur með smá gotterýi í í kringum völlinn 

þar sem leikirnir voru. 

Teiknaði ég á pappaspjöld, klippti niður og setti í poka. Hvert lið fékk einn poka og þegar liðið var búið að púsla máttu þau hlaupa af stað til að finna fjársjóðs"kistu". 

Fannst yngstu kynslóðinni þetta ekki leiðinlegt. 

 

Hristu þessir leikirærlega upp í hópnum og skemmtu allir sér mjög vel, hvort sem þeir tóku þátt eða horfðu á. Svindlað var í "hóflega" og átti leikjastjórinn ekki erfitt með að mínusa eða bæta við stigum hjá liðunum. Var stigagjöfin sem sagt, mjög svo vísindaleg og gerð eftir ákveðnum reglum. Það er að segja eftir höfði leikjastjóra. 

 

Nýtum sumarið í að vera saman og gera hluti sem skemmta okkur og gleðja!

 

Mínar bestu sumarkveðjur 

Kristín Guðrúnardóttir

 

Margt smátt gerir eitt stórt

 

 

 

 

Draumar eru til þess að eltast við. Sérstaklega þegar þeir færa mann út í heim til að upplifa nýja og spennandi 

hluti.

 

 

 

Auðdís Tinna er frá Fellabæ. Eftir að vera búin að snúast í marga hringi varðandi framtíðina ákvað hún að hætta öllu rugli og stíga stóra skrefið. Hún sótti um í kvikmyndagerð í París, fékk þar inn og er að sérhæfa sig í handritagerð og leikstjórn. Þetta var árið 2010. 

Núna í vor er hún að útskrifast með góð meðmæli frá skólanum og lífið brosir við henni. En það er eitt babb í bátnum. Henni vantar hjálp við að fjármagna lokaverkefnið sitt.

Stuttmyndin hennar fjallar um framakonu sem lendir í allskonar vandræðalegum aðstæðum vegna líkamlegra kvilla, ef svo má að orði komast

Nú eru rúmlega tveir dagar eftir af söfnuninni hennar og tel ég ekkert í vegi fyrir því að hjálpa upprennandi stjörnu!

Áfram Auðdís Tinna!

Smelltu á linkinn ef þú ert til að hjálpa. De små ting gør den store forskel!

http://www.indiegogo.com/projects/love-and-other-bodily-functions  

Gleðilegt glimmer sumar!

Ég get ekki beðið eftir að þessi vorpróf verði búin. Í ár eru þau sem betur fer einungis þrjú, fantastiskt! En það sem meira er þá er próflokadjammið korteri eftir seinasta próf og ég get ekki beðið.

Eins og sannri prinsessu og fátækum námsmanni sæmir, þá hef ég verið að leita leiða til að endurnýta gömlu skóna mína. 

 Eftir langa leit á internetinu af góðum hugmyndum. Ákvað ég að glimmera gömlu druslurnar upp! En aldrei fannst glimmerið sem lét hárin á höfðinu rísa, hjartað stöðvast og allt verða hljótt.

Þar til ég gekk inn í Föndru hér á Akureyri sem er staðsett í Sunnuhlíð. Þar sá ég uppáhalds litinn minn í glimmeri, hver getur staðist það? Enginn!

Ég sem sagt skellt Modge Podge, sem ég keypti einnig í Föndru, á hælinn. Hellti svo alltof miklu glimmeri yfir og glimmeraði stofuna í leiðinni. Hjartakóngnum til mikillar gleði, eða þannig. Þjappaði glimmerinu ofan í límið í von um að það myndi haldast og leyfði því svo að þorna í friði. 

Þegar allt var orðið þokkalega þurrt, ákvað ég að hrista skóna vel til að athuga hvort eitthvað myndi detta af. Það gekk vonum framar og eiginlega ekkert hrundi af. En ákvað ég samt að setja annað lag af Modge Podge yfir. Better to be safe than sorry, með glimmer slóðina á eftir mér! 

Ég hlakka ferlega til að dansa í nýju glimmer hælunum mínum, hleypa sumar og sól í hjarta mitt og kveðja prófljótuna sem er að byrja að taka sér bólfestu. 

Gangi ykkur vel sem eruð að byrja prófatíðina!

Gleðilegt glimmer sumar! 

Ég óska engum svartadauða...

Ég óska engum svartadauða en þegar fólk hnerrar og ég segi „Guð, blessi þig“ af skyldurækni og fæ svo svör á borð við „ já, heldurðu að hann hafi tíma fyrir það.“ „Ég trúi ekki á Guð“ og asnaleg svipbrigði í stað þess að sagt sé “Takk”. Þá.. já.. stundum óska ég þeim svartadauða. 

Samkvæmt vísindavefnum er þessi gamli og góði siður kominn frá tímum þegar þessi ömurlega pest barst á milli manna. Hnerrinn var talinn merki að sá einstaklingur væri smitaður.

Ég get ekki sagt að ég sé trúuð en ég trúi á það góða í manneskjunni og heiminum. Það má alveg kalla það Guð fyrir mér, sól eða borð. Því segi ég alltaf pent “Takk” þegar einhver “blessar mig” eða biður “ Guð að hjálpa mér” þegar ég hnerra.

Ég trúi því að það sé verið að segja þetta við mig því einhver vill mér vel. Ef það er ekki gert þá finnst mér ég vera ferlega afskipti. 

Það er bara svo eðlilegt að segja “Guð blessi þig” ef maður heyrir einhvern hnerra.
Ég fagna því að fólk sé að brjótast úr viðjum vanans og finna sig og þá trú sem hentar þeim og þeirra lífsskoðunum.
En asskoti finnst mér það ömurlegt að fólk geti ekki bara sagt “Takk” í stað þess að koma með glötuð comback sem gerir alla vandræðalega. Þetta er gamall, góður og gildur siður.
Hægt væri reyndar að gera eins og Danir “Prosit” og Þjóðverjar “Gesundheit”. Nota bara eitt orð sem þýðir “Guð blessi þig”.

Í raun snýst þessi “athöfn” ekki um trú heldur að vera mannlegur og hafa samúð með einstaklingnum. Því jú, það getur verið ferlegt að hnerra.

 

http://visindavefur.hi.is/svar.asp?id=6044 

 

 

Öðruvísi borð sem allir geta gert

Blóð svita og tár kostaði það að gera þessi borð. Í steikjandi hita hér á Akureyri þegar ég skar mig á bitlausri sög og fékk flísar. Tók það hálft sumarið í framkvæmdum meðfram vinnu og öðru. Fékk ég hugmyndina hjá vinafólki okkar Hjartakóngsins að þessum borðum

Eru þetta í heildina 7 bretti. 3 í stofuborðinu og 4 í sjónvarpsborðinu. Fékk ég brettin í sveitinni hjá Hjartakóngsins bedsteforældre sem hlógu og heldu að ég væri orðin eitthvað skrítin, að ætla að gera borð úr þessu "rusli".

Því miður eru ekki til neinar myndir af framkvæmdunum. Kannski sem betur fer, því þá myndu allir sjá hvað ég gerði lóðina fallega doppótta. Ég sagaði eins og helminginn af brettunum á breiddina sem fóru í stofuborðið, pússaði og málaði. Fór svo í Byko og keypti dekk og skrúfur til að geta varnað því að borðið myndi fara í sundur. Ég ákvað að setja dekk undir þar sem uppstöfluð bretti eru ótrúlega þung en eru þá 2 dekk með bremsum og 2 án. Fór ég svo í Íspan og bað þá um að skera fyrir mig gler sem ég gæti haft ofan á borðinu og var það minsta málið. 8mm rúðugler var það heillin. 

Við framkvæmdirnar á sjónvarpsborðið var mikið pælt og fékk tommustokkurinn að finna fyrir því. Afhverju? Jú, pláss þarf að vera fyrir öll apparötin sem fylgja sjónvarpinu. Sagaði ég á lengdina tvær spítur burt, pússaði, málaði, skrúfaði saman og skellti dekkjunum undir. Ekkert gler á því borði þar sem ég hef ekki talið þess þurfa. 

Þessi borð eru öðruvísi, gefa stofunni nýtt heildar útlit og bíður upp á tækifæri á skemmtilegum samræðum.