Þetta er það sem ég vildi sagt hafa

Afi minn

20. sept. 1916 -  27. jún. 2009

Afi minn hét Gestur Guðmundsson, fæddur og uppalinn í Sunnuhlíð í Austur-Húnavatnssýslu. Byggði hann í raun upp tvær jarðir. Jörðina Sunnuhlíð í Vatnsdal og jörðina Kornsá í Vatnsdal. Vílaði hann sér aldrei fyrir verkum, hörkuduglegur spekingur sem hafði bein í nefinu. Var hann hávaxinn, með mikið hár, snyrtilegur með skarpa andlitsdrætti.

Þar sem ég á bara föður að nafninu til þá var og er Afi minn mér mikil fyrirmynd. Afi gerði allt sem hann gat til að styðja við bakið á móður minni. Skildi hún við föður minn þegar ég var eins og hálfs og bræður mínir 10 og 12 ára.

Fórum við mamma oft einar í ferðir í sveitina þegar strákarnir voru orðinir nógu gamlir til að vera einir heima. Það tekur um tvær klukkustundir að keyra þanngað frá Akureyri. Á þessum tíma þá náðist ekki útvarp uppá heiðum, því bað mamma mig um að æfa mig fyrir öskudaginn, sem ég gerði. Söng látlaus. Svo þegar keyrt var inn dalinn var farið í keppni hvor sæi fyrst Afabæ (Kornsá).

Er Kornsá tvíbýli, bjó Afi í sinni íbúð og hinum megin býr Biggi frændi og fjölskylda hans. Afi gaf mér gimbur í skírnargjöf. Var hún alltaf tvílembd og snarbrjáluð, stangaði alla sem komu nálægt henni. Hét hún Stjarna. Því mér fannst hún svo mikil stjarna að verja lömbin sín svona.

Afi var alltaf tilbúin að spila við mig. Fannst honum lang skemmtilegast að spila Manna og var harður í horn að taka. Manni var sko ekki leyft að vinna.

Fannst Afa líka skemmtilegt í körfubolta. Kastaði hann svokölluðu Afaskoti, þ.e. þú beygir þig í hjánum sveiflar boltanum niður og í uppsveiflunni sleppiru boltanum. Hann hitti alltaf.

Einn veturinn þegar ég var lítil fórum við Afi í göngutúr niður að Vatnsdalsánni. Ég var svo vel dúðuð að ég heyrði varla neitt, enda höfðum við ekkert að tala, bara njóta samverunar. Þegar við vorum komin niður að ánni segir Afi, að mér finnst: “eigum við að kíkja eftir munkasporum?”  og labbar meðfram ánni. Fannst mér þetta stór-undarlegt og hélt að hann Afi minn væri að verða eitthvað klikkaður og elti hann bara. Svo þegar við komum aftur heim í bæ spurði ég mömmu: “mamma, eru munkar niður við ánna? Afi sagði mér að leita eftir munkasporum.” Ég hafði aldrei heyrt mömmu hlæja svona mikið. Við vorum víst að leita að minkasporum.

Fyrir ofan veg er fallegasti foss sem ég veit um. Kornsáfoss. Þar eru dásamlegir steinar, hylir sem hægt er að synda og vaða í. Við hlið Fossins  er yndislegt að fara í lautartúra og leggja sig . Maður heyrir ekkert í umferð vegna Fossins og vindurinn nær ekki til manns. Fórum við oft í göngutúr upp að Fossinum. Þegar ég hugsa útí það þá töluðum við Afi ekkert mikið saman, við áttum þögnina saman sem var svo notaleg.

 Ári eftir að ég fékk bílpróf bað Afi mig um að skjótast með sig á Blönduós til þess að fara í bankann og kaupa nýja skyrtu. Mömmu var ekki alveg sama, þar sem það var verið að gera við veginn í dalnum. En Afi bað hana vinsamlegast um að skipta sér ekki af, við værum að fara í kaupstaðarferð. Fórum við Afi í bankann og í kaupfélagið þar sem við völdum saman nýja skyrtu og svo versluðum við eitthvað gotterí til að hafa með spilunum um kvöldið. Notaði Afi aldrei þessa skyrtu nema einu sinni.

Fórum við oft í veiði í Refskegg sem er vatn upp á heiði. Veitt var í net og með stöngum. Var veiðin steikt uppúr smjöri á haldlausri eldgamallai pönnu, besti matur sem ég veit um.

Sumarið sem ég var nýbúin að krækja í kærastan minn fórum við saman í sveitina. Fórum við með Afa í göngutúr, ræddum daginn og veginn. Þega við komum inn dró Afi mig til hliðar og spurði: “er hann ekki góður drengur?” Ég svaraði því játandi og þá sagði hann “mér lýst afskaplega vel á mannsefni þitt.” Yljaði það mér að Afi væri sáttur með strákinn sem ég var og er svo hrifin af.

Átti Afi minn kartöflugarð sem hann hlúði að með mikilli natni. Hjálpaði ég honum að vökva þegar ég gat. Eitt árið bað hann mig um að koma með stunguspaða til að taka upp njóla. Lofaði ég því. En það varð aldrei af því, því ég kom ekkert meir það sumarið. Afi minn dó árið eftir. Er ég enn með mikið samviskubit yfir því að hafa ekki fundið tíma til að fara með stunguspaða og stinga upp þessa njóladruslur.

Þegar Afi minn dó, tók það rosalega á. Afi hafði aldrei farið á sjúkrahús alla sína ævi, endaði sínar síðustu vikur þar. Ég var nýflutt til Danmerkur. Ég flaug heim til að vera viðstödd jarðarförina. Fékk ég að vera ein í smástund með Afa mínum í kapellunni og tók þá eftir að Afi hafði verið færður í skyrtuna sem við versluðum saman í kaupfélaginu á Blönduósi. Hans fyrsta og síðasta skipti í skyrtunni. Kom mér það svo á óvart að mamma hefði munað eftir þessu.

Hvílir Afi minn hjá Ömmu minni í kirkjugarðinum hjá Þingeyrarkirkju. En dó hún ári áður en ég fæðist svo ég kynntist henni aldrei.

Afi minn var svo stór partur af lífi mínu. Hann kenndi mér að bera virðingu fyrir náttúrunni og dýrunum og vera til staðar þegar fólk þarfnast mín.